Meer dan 40 jaar lang stond het vervallen ‘Chalet’-gebouw als een herinnering aan zijn vergane glorie, een populaire danszaal en locatie voor jazzbands, die nu waaghalzen aantrok die in zee sprongen vanaf het platform dat werd ondersteund door door de zee aangetaste pilaren.
Maar in 2006 dwong de publieke oppositie tegen een ‘schip’-vormig restaurant dat uitsteekt uit Għar id-Dud, een project gekoppeld aan een ondergrondse parkeergarage dat de zeegrotten eronder in gevaar zou hebben gebracht, een terugval door de nationalistische regering. In plaats daarvan ging de administratie verder met het opruimen van de structuren, waardoor het lagere platform werd geopend voor zwemmers en yogabeoefenaars die daar vaak in de vroege ochtenduren samenkomen.
Nu, 16 jaar later, is het de Labour-regering die een tweede oproep heeft gedaan aan bieders om de site te herontwikkelen tot een horeca- en amusementsbedrijf van “superieure kwaliteit”, daarbij vertrouwend op een ontwikkelingsopdracht die is uitgevaardigd na een openbare raadpleging in 1999.
Omdat er geen openbare raadpleging was, sprak MaltaToday met vier prominente Slimiżi en vroeg hen wat er in het chalet moest gebeuren.
En het is niet verwonderlijk dat de meningen verdeeld zijn tussen heimwee naar een magische plek waarvan de herinnering intact is gebleven onder ouderen, en terughoudendheid over meer ontwikkeling in de dichtstbevolkte plaats van Malta.
De 83-jarige Gloria Mizzi, een pionier van de Maltese omroep die in de jaren negentig en begin jaren negentig in de gemeenteraad van Sliema zat, is nog steeds geboeid door herinneringen aan het chalet voordat het in 1963 werd gesloten. muziek… alles wat je nodig had was een goede band en de plek kwam tot leven”, herinnert Mizzi zich. Vaak een ‘plaats van zonde’ genoemd door de meer preutse ouderen in die tijd Mizzi zegt dat het chalet “aangenaam en schoon plezier bood … de ouderen zeggen altijd zulke dingen als ze dicht bij de hemel zijn.”
Mizzi twijfelt niet als haar wordt gevraagd wat er met het chalet moet gebeuren, ook al erkent ze de moeilijkheid om de plaats open te houden in de winter en de herfst wanneer de Għar id-Dud-promenade wordt overweldigd door de spectaculaire noordoostelijke Gregale-winden. “Het moet precies worden herbouwd zoals het ooit was, met dezelfde naam als een plaats van dans en muziek… het zou een grote aanwinst zijn voor Sliema”, zegt ze, in de hoop dat de autoriteiten de “fout” niet herhalen de wederopbouw van het operagebouw van Valletta zoals het was. En ook geen kiosk, daar zijn er genoeg van op de boulevard. “Ik denk dat beleggers dat ook zouden denken. Ik zou elke poging verwelkomen om Sliema dit bezit terug te geven.”
Zelfs Frank O’Neil, een gepensioneerde leraar aan het Stella Maris College en populaire entertainer, is er helemaal voor om het chalet nieuw leven in te blazen, maar houdt rekening met het gebruik van moderne architectuur. “Ik zou de bestaande structuur respecteren, maar een moderne, strakke neo-art-decostijl introduceren. Misschien kan een deel van het lagere niveau wel onder water staan, net als het National Aquarium.”
Niet iedereen wil de site herontwikkeld zien, rekening houdend met hoe Sliema sinds 1963 is veranderd, met overontwikkeling als een feit van het leven, en de trottoirs ingehaald door commerciële etablissementen en buitentafels.
Hoewel hij zich het oude Chalet niet herinnert, begrijpt Michael Briguglio, een populair, voormalig raadslid en socioloog van Sliema, de nostalgie die deze plek opriep, waar zijn overleden grootvader Joseph Lucia ooit als drummer in een bluegrassband speelde. Toevallig is Briguglio zelf een gevestigde rockdrummer. Maar hij had zelf de campagne geleid tegen de commercialisering van Għar id-Dud ten tijde van de eerste aanbesteding, waarbij hij herinnerde aan de belangrijke rol die wijlen nationalistisch parlementslid Robert Arrigo – een voormalig burgemeester van Sliema – speelde bij het besluit van de regering om terug te komen op het project. en voor de gebouwen die in 2006 moeten worden gesloopt.
Terwijl hij rekening houdt met “het toegankelijker maken van de plek”, is Briguglio blij dat hij de plek laat zoals die nu is. “Het is niet waar dat deze plek nu geen doel meer heeft. Sinds de oude structuur is afgebroken, is de plaats een eigen leven gaan leiden, niet alleen bezocht door zwemmers, maar ook door mensen die wat opmerkzaamheid en ontspanning krijgen, en er zelfs samenkomen om yoga te beoefenen.
En hij schiet de “mentaliteit dat we alles moeten ontwikkelen” neer. “Het is van grote waarde om een plek te hebben waar mensen gewoon kunnen ontspannen. Deze plek heeft nu een sociale en psychologische waarde die zou worden uitgehold als de plek wordt gecommercialiseerd.”
Briguglio merkt op dat Sliema veel is veranderd sinds de sluiting van het chalet in 1963, en zelfs vanaf 1999, toen de laatste openbare raadpleging over de herontwikkeling van het gebied plaatsvond. “Uit de volkstelling blijkt dat Sliema nu een bevolkingsdichtheid heeft van 15.000 mensen per vierkante kilometer, de grootste van Malta. Behoud van bestaande open ruimten is daarom noodzakelijk.”
En wat Briguglio het meest irriteert, is het gebrek aan openbare raadpleging. “De overheid had in ieder geval eerst aan de bevolking van Sliema moeten vragen wat er met zo’n prominente locatie moest gebeuren.”
Toch heeft de mogelijkheid om de plek opnieuw te ontwerpen en een historisch monument te herstellen een aantrekkingskracht op de lokale architectonische gemeenschap. Het voorzichtig herontwerpen van het chalet en het gebruik geven dat “voor iedereen toegankelijk is” zonder het te veranderen in “gewoon weer een dure horecagelegenheid met poorten”, zou nog steeds een kans kunnen zijn, aldus de toonaangevende architect en erfgoedactivist Edward Said.
Said beschrijft het “revitaliseringsperspectief” voor de Chalet-site als welkom nieuws, omdat het ooit zo’n populaire bestemming was bij zoveel Maltezers. Hij kijkt ernaar uit om te zien hoe ontwerpers en architecten “hedendaagse esthetiek zullen combineren met de robuuste structurele engineering die nodig is om de uitdagingen van Ghar id-Dud Bay, de beruchte verraderlijke grigalati, aan te gaan. Sliema’s antwoord op de kenmerkende pieren van Brighton kan eindelijk terugkeren!”
Het Chalet-verhaal
De Chalet-danszaal, geopend in 1926, werd gekenmerkt door zijn art-deco-ingang aan Għar id-Dud en werd een populaire ontmoetingsplaats en locatie voor bands die op de benedenverdieping speelden.
Op straatniveau had het ramen langs de hele omtrek die gesloten waren als er werd gedanst, om te voorkomen dat kinderen volwassenen zouden zien dansen.
Eind jaren veertig en vijftig werd het gerund door Ganni Fiteni en Karmenu Borg Bonaci, wiens familie nog steeds een banketbakkerij runt in die stad. Vroeger begon het dansseizoen op Hemelvaartsdag en bij mooi weer ging het tot laat in de herfst door.
Maar de plaats ging helemaal niet open in 1959 en 1960 en sloot uiteindelijk voorgoed de deuren in 1963, waarbij de betonnen pilaren en het bovenliggende platform een attractie werden voor jonge mensen die werden aangetrokken door de sensatie van het springen van de hoogte in de zee.
In 2002, na een openbare raadpleging in 1999, werd een ontwikkelingsopdracht uitgevaardigd voor de commercialisering van de site, waarbij de hoogte van het nieuwe gebouw werd vastgesteld op 3,3 meter vanaf de promenade en op 30% van de voetafdruk van de bestaande voetafdruk op promenadeniveau.
De opdracht, die van kracht blijft, is zeer generiek als het gaat om de aard van de faciliteiten die op de site zijn toegestaan, maar specificeert dat deze “in de eerste plaats amusements- en recreatief van aard moeten zijn”, zoals cafés, restaurants, bars, een dans- en vloeroppervlak, een gezondheids- en fitnesscentrum, een sauna/gezondheidsclub en ander “watergerelateerd gebruik”.
Bestaande uitzichten op de zee vanaf de promenade mogen niet worden onderbroken, en herontwikkeling moet een “onderscheidend gebouw zijn dat blijk geeft van excellentie in architectonisch ontwerp” dat dient “als een belangrijk herkenningspunt langs de Sliema-promenade”.
De opdracht stelt ook dat de herontwikkeling van de site “idealiter niet verder zou moeten reiken dan de bestaande voetafdruk van de Chalet-structuur”, maar houdt rekening met een uitbreiding van 150 m² als een “goede rechtvaardiging” wordt gegeven.
Een aanbesteding voor een 65-jarige concessie voor de herontwikkeling van de Chalet-site en de aanleg van een ondergrondse parkeergarage onder de promenade werd in 2001 gegund aan Frank Schembri’s C&F Building Contractors, voor een prijskaartje van Lm152.000 (€ 365.000) per jaar.
Maar in het aanbestedingsdocument behoudt de regering zich het recht voor om de acceptatiebrief in te trekken als er “niet binnen negen maanden een volledige ontwikkelingsvergunning wordt verkregen”.
Een bouwaanvraag in 2002 voor de sloop van het Chalet, het uitgraven van de boulevard en de aanleg van een parkeerplaats en handelspanden met golfbeschermingsmaatregelen, werd nooit goedgekeurd door de PA.
De wijdverbreide tegenstand tegen het project was ingegeven door de bezorgdheid dat graafwerkzaamheden voor de parkeerplaats een bedreiging vormden voor het fragiele grottenstelsel dat zich 33 meter onder de promenade en Tower Road uitstrekt. PA-onderzoeken suggereerden dat de iconische en beschermde grotten Għar il-Lembi en Għar id-Dud al dreigen in te storten.
Het directoraat Planning had geadviseerd de aanvraag af te wijzen. Toch is er nooit een definitieve beslissing genomen door het planbord over het voorgestelde project.
Vervolgens trok het Lands Department de acceptatiebrief in en in 2006 ging de regering over tot het slopen van de roestige pilaren van het oude gebouw om de plek vrij te maken voor zwemmers die het gebied bezoeken.
Plannen om de site te commercialiseren werden in 2017 nieuw leven ingeblazen door minister van Toerisme Konrad Mizzi, die vaag liet doorschemeren dat de inkomsten zouden worden gebruikt om een nieuw, gratis, openbaar strand voor Sliema te financieren.
Het is nog maar een paar weken geleden dat de regering een verzoek tot het indienen van voorstellen uitvaardigde door Malta Strategic Partnership Projects Ltd, een overheidsinstantie, die op zoek was naar bieders om het betonnen platform te herontwikkelen tot een “catering- en entertainmentbedrijf van superieure kwaliteit”.
De site zal worden aangeboden op een concessie van 65 jaar aan de particuliere sector voor een minimale initiële investering van € 3,2 miljoen en daaropvolgende deelinvesteringen van € 1,4 miljoen om de zeven jaar tijdens de concessieperiode.
Volgens de privatiseringseenheid van de regering moeten voorstellen vallen binnen de parameters van de Chalet Development Brief die 20 jaar geleden onder een PN-regering is goedgekeurd en die een breed scala aan gebruiksmogelijkheden biedt voor ontwikkeling in het gebied.
De Beste Aanbiedingen Sauna, Spa en Wellness Hotels
Sauna Deals ➡️Wellness Hotels ➡️
Massage Deals ➡️
Spa Deals ➡️